" အချစ်တဲ့
ခြင်္သေ့တွေအားလုံး သိုးသူငယ်ဖြစ်သွားတဲ့ တောအုပ်
နှုတ်ဆက်ပါတယ်။
ဟယ်လင်ကဲလား ပြောတဲ့အတိုင်းဆိုရင်
ခင်ဖုန်းသက်ဝေ မှန်ပါတယ်။
ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဘယ်မိန်းမပျိုက
အကြာကြီး စောင့်နေမှာမို့လို့လဲ။
ရှေ့ကို သွားနေတဲ့ ရထားမှာ
နောက်ပြန် ထိုင်စီးရင်း
ဝေးကွာခြင်းဆိုတာကို ပိုနားလည်လာရတယ်။
မဲဇလီပင်တန်းတွေ တရွေ့ရွေ့ ကျန်ခဲ့ပြီ။
ဖဲကြိုးရောင်စုံတွေ ကျန်ခဲ့ပြီ။
ဖိုးချိုသီချင်းတွေ ကျန်ခဲ့ပြီ။
ပန်းသင်္ချိုင်းက စောင့်နေမယ် ဆိုတာတွေ ကျန်ခဲ့ပြီ။
ကျောင်းသားကဒ် ပြပြီး
စက်ဘီးငှားလို့ရတဲ့ ဆိုင်လေးတွေ ကျန်ခဲ့ပြီ။
ဟိုနားက သီချင်းစသင်တဲ့ နေရာ
ဒီနားက အချစ်စသင်တဲ့ နေရာ အားလုံး ကျန်ခဲ့ပြီ။
ဘယ်သူ့ခေါ်သံမှ ကြားရလို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။
ရွာရိုးကိုးပေါက်
ကျွန်တော် လျှောက်သွားနေခဲ့တာ
ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုစာ တစ်ယူဇနာ၊
နှစ်ယူဇနာ ခြေရာတွေတောင် ပြာလို့။
ပင်လယ်ပက်ပင်းနဲ့
ကျွန်းကြိုကျွန်းကြားမှာ အိပ်တဲ့အခါ အိပ်တယ်။
တစ်ခါတလေ ကမ်းခြေတွေ
ကျောက်ညိုနန်းဆောင်မြင့်တွေ
ခရုခွံတွေ
ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် ခင်းထားတဲ့
ရိုးမြေကျ လမ်းကလေးတွေ။
တစ်ခါတစ်ခါ
ဆန်းပြားလွန်းတဲ့ ခင်တန်းသာယာတွေ
ခင်ဖုန်းသက်ဝေလို
လူစကားပြောတတ်တဲ့ ပန်းပွင့်လေးတွေ။
တစ်ခါတလေ
တချို့တောင်ပေါ်ရွာလေးတွေမှာ
တစ်ဆောင်း တစ်နွေ
ကျွန်တော် ပျော်သလောက် နေပစ်လိုက်တာပဲ။
သူတို့ဘာသာစကားနဲ့
ထိကရုန်းပင်လေးကို “ရှက်တတ် မ” တဲ့။
ဒီလို တိုက်ဆိုင်လာတဲ့ ညတွေဆိုရင်
လူတခြား အိပ်မက်တခြားပဲ ။
▪️သန်းတင့် ( ခင်ဖုန်းသက်ဝေဂယ်လာရီ )
