~~~ အမှတ်တရ ~~~ { ၈ }
ဂျူး
“ပျင်းလို့ထိုင်နေတာပါ”
“အလည်လာတာလား”
“မဟုတ်ဘူး ၊ ဆေးလာ၀ယ်တာ”
မောင့်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ညာပြောခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နူးညံ့သော မျက်လုံးများနှင့်မောင် ကျွန်မကို စိုက်ကြည့်သည်။
“နန်းရော”
ကျွန်မ အသံ အဖျားဆွတ်၍ တုန်ယင်သွားသလိုလို။
“မပါဘူး ၊ ကိုယ် ရန်ကုန်က ပြန်လာတာ ”
မောင့်မျက်နှာ ပျက်မသွားပါ။ အင်းလေ … မောင့်ဘ၀မှာ နေသားကျပြီးပြီပဲ ။ ယခင်က ရင်းနှီးသော ချိုအီသည့် ကိုယ်နံ့သည် ကျွန်မ၏ နှလုံးသားကို မူးယစ်ဝေဆဲပင်။
“ကျောင်းမှာ ကိစ္စ ရှိလို့လာတာလားဟင်”
“မဟုတ်ပါဘူး စုစုထွေးဆီလာတာ”
“ဟင် …. ”
မောင် နောက်ပြောင်နေတာ မဟုတ်ပါ။ မောင့်မျက်နှာတွင် ပြုံးရိပ်ကို အနည်းငယ်မျှ မတွေ့ရ။ ကျွန်မကို အားနာသလိုဟန်သာ တွေ့ရသည်။
“ဟုတ်တယ် ၊ ဒီမှာရောက်နေတယ် ပြောလို့”
“ဘယ်သူက ပြောလဲ”
“နာမည်တော့ မသိဘူး ။ စုထွေးရဲ့ အခန်းဖော် ရခိုင်မလေးလေ”
“သြော်.. ကြည်ကြည်စံ၊ဘယ်မှာ တွေ့လာလဲ”
“၀င်းလိုက်မှာ ၊ ကိုယ် ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ လက်မှတ်၀ယ်နေတုန်း သူက မမစုတောင် မန္တလေးရောက်နေတယ် ။ အခု ကျောင်းစာကြည့်တိုက်မှာ တွေ့ခဲ့တယ် ဆိုလို့”
ရိုးသားသော မောင့်မျက်နှာ၌ အပြစ်ဟူ၍ တစ်ဆံချည်မျှ ရှာမတွေ့ရပါဘဲလား။
“မီမှ မီပါ့မလားလို့ ၊ တွေ့ချင်နေတာ ကြာပြီ ၊ တွေ့လဲ မတွေ့ရဲဘူးလေ”
မောင့်နားထင်ဘေး ဆံစပ်မှ မိုးဥတုနှင့် မသက်ဆိုင်စွာ ခိုတွဲနေသော ချွေးစက်ကလေးများကို ငေးမောကြည့်နေမိသော ကျွန်မသည် မောင့်ကို နှစ်သိမ့်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်ပါ။
“ကိုယ် တစ်ခုခု ညစာ ကျွေးပါရစေ”
“လေသံက သိမ်မွေ့လှချည်လား မောင် ၊အရင်နဲ့ တခြားစီပဲ ၊ အေးပေါ့ ဂျင်းတဲလ်မန်းန် ဖြစ်နေပြီကိုး”
ပေါ့ပါးသော ကျွန်မ စကားသံ အဆုံးတွင် မောင် ပထမဆုံး အကြိမ် စိတ်သက်သာသလို ပြုံးလေသည်။
“စုထွေးလဲ အရင်နဲ့ တခြားစီပဲ ၊ ဆံထုံးနဲ့ ပန်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီနဲ့ လက်သည်းရှည်နဲ့ ”
တံခါးတစ်ချပ် ဆောင့်ပိတ်လိုက်သံနှင့် ကုလားထိုင် ရွှေ့သံများကို ကြားလိုက်ရ၏။ ၀န်ထမ်းများ တံခါးပိတ်ဖို့ စီစဉ်နေကြသည်။ ကျွန်မသည် မိုက်မဲသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။
“ကဲ ညစာကျွေးမှာဖြင့် သွားရအောင် ၊ ကိုယ် ဒီစာအုပ် သွားအပ်လိုက်ဦးမယ် ၊ ဟုတ်လား”
ကျွန်မတို့ နှစ်ဦး အနည်းငယ် စိမ်းနေသေးသည်။ လက်ပွေ့အိတ်ကို ဆော့ကစားရင်း ကျွန်မ ပြုံးရယ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေရသည်။
“အိမ်ထောင်ကျပြီလား”
နင့်ကနဲ နာကျင်စူးရှသွားသည့် ဝေဒနာနှင့် ခေါင်းတစ်ချက်သာ ယမ်းခါပစ်လိုက်၏။မောင် ကျွန်မကို နားလည် လျှင် ဤမေးခွန်းကို မေးမည် မဟုတ်ပါ။ ကျောင်း၀င်းထဲမှ ထွက်သည်အထိ မောင့်ကို ကျွန်မ စကားမပြောနိုင်ပါ။
“ဆာပြီလား”
မောင့်လေသံက အနည်းငယ် ရင်းနှီးလာသည်။
“ဟင့်အင်း”
“မဆာသေးရင် တို့ဖက်ထုပ်ကြော်သွားစားရအောင်လေ”
ကျွန်မ မောင့်ကို အလန့်တကြား ကြည့်မိသည်။ မောင်က မသိသလို ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြုံးနေ၏။ ထို့နောက် ကျွန်မကို လှည့်ကြည့်၍ …
“မင်းဆီက အပြစ်တင်စကားပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ နာကြည်းစကားပဲဖြစ်ဖြစ် စောင့်ခဲ့တာ ကြာပြီ” ဟု ပြောသည်။
#ဆက်ရန်ရှိ
