နောင်တမျက်ရည်
မြွေက ကြက်မကို ကိုက်လိုက်တော့ အဆိပ်က ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှာ တောက်လောင်နေတဲ့ ကြက်မလေးဟာ သူ့ကြက်အိမ်ထဲ ခိုလှုံဖို့ ပြေးလာခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ့် တခြားကြက်မတွေက အဆိပ်ပျံ့နှံ့မှာစိုးလို့ သူ့ကို နှင်ထုတ်လိုက်ကြတယ်။
ကြက်မလေးဟာ ထွက်သွားရင်း နာကျင်စွာငိုယိုနေခဲ့တယ်။ မြွေကိုက်လို့ နာလို့မဟုတ်ဘူး။ အခက်အခဲအကြပ်အတည်းကြုံတဲ့အချိန်မှာ သူ့မိသားစုက စွန့်ပစ်ပြီး မထီမဲ့မြင်ပြုလို့ပါ။
အဲဒီလိုနဲ့ သူထွက်သွားခဲ့ရတယ်... အဖျားတက်ပြီး၊ ခြေတစ်ဖက်ကို တရွတ်ဆွဲရင်း၊ အအေးဒဏ်ကို ကာကွယ်စရာမရှိဘဲ။
ခြေလှမ်းတိုင်းမှာ မျက်ရည်တစ်ပေါက်စီ ကျနေခဲ့တယ်။
ကြက်အိမ်ထဲက ကြက်မတွေက သူထွက်သွားတာကို ကြည့်နေကြတယ်။ မြင်ကွင်းကနေ ပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိပေါ့။ တချို့က အချင်းချင်းပြောကြတယ်။
"ထွက်သွားပါစေ... ငါတို့နဲ့ဝေးရာမှာ သူသေသွားလိမ့်မယ်"
ကြက်မလေး မြင်ကွင်းအဝေးကြီးထဲ ပျောက်ကွယ်သွားတော့ သူသေပြီလို့ အားလုံးသေချာသွားကြတယ်။
တချို့ဆို လင်းတတွေပျံလာမလားဆိုပြီး ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်နေကြသေးတယ်။
အချိန်တွေကြာလာခဲ့တယ်။
နောက်တော့ ငှက်ပိတုန်းတစ်ကောင် ကြက်အိမ်ကို ရောက်လာပြီး ပြောတယ်။
"နင်တို့အစ်မ အသက်ရှင်နေသေးတယ်။ ဒီကနေ ဝေးတဲ့ဂူတစ်ခုမှာ နေနေတာ။
မြွေကိုက်လို့ ခြေထောက်တစ်ဖက် ဆုံးရှုံးသွားတယ်။
အစာရှာဖို့ ခက်ခဲနေလို့ နင်တို့ အကူအညီလိုနေတယ်"
ငြိမ်သက်သွားတယ်။ ပြီးမှ ဆင်ခြေပေးသံတွေ စကြားရတယ်။
"ငါမသွားနိုင်ဘူး၊ ဥဥနေလို့..."
"ငါမသွားနိုင်ဘူး၊ ပြောင်းဖူးစေ့ရှာနေလို့..."
"ငါမသွားနိုင်ဘူး၊ ကြက်ကလေးတွေကို စောင့်ရှောက်နေရလို့..."
အဲဒီလို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ငြင်းဆန်ကြတယ်။ ငှက်ပိတုန်းလေး အကူအညီမရဘဲ ဂူဆီ ပြန်သွားရတယ်။
အချိန်တွေ ထပ်ကြာပြန်တယ်။
နောက်တော့ ငှက်ပိတုန်း ပြန်ရောက်လာတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ နာကျင်ဖွယ် သတင်းတစ်ခုနဲ့ပါ။
"နင်တို့အစ်မ ကွယ်လွန်သွားပြီ... ဂူထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း သေဆုံးသွားတယ်... မြေဖို့ဖို့ရော၊ ငိုကြွေးဖို့ရော ဘယ်သူမှ မရှိဘူး"
အဲဒီအချိန်မှာ အားလုံးရင်ထဲ လေးလံသွားကြတယ်။ နက်ရှိုင်းတဲ့ ဝမ်းနည်းမှုက ကြက်အိမ်တစ်ခုလုံး လွှမ်းခြုံသွားတယ်။
ဥဥနေတဲ့သူတွေ ရပ်တန့်သွားတယ်။
ပြောင်းဖူးစေ့ရှာနေတဲ့သူတွေ အစေ့တွေကို ပစ်ထားခဲ့တယ်။
ကြက်ကလေးတွေ စောင့်ရှောက်နေတဲ့သူတွေ သူတို့ကြက်ကလေးတွေကို ခဏမေ့လျော့သွားတယ်။
နောင်တရခြင်းက အဆိပ်ထက်တောင် ပို၍နာကျင်စေတယ်။ "ဘာကြောင့် အရင်တုန်းက မသွားခဲ့တာလဲ" လို့ သူတို့ကိုယ်သူတို့ မေးမိကြတယ်။
အကွာအဝေးရော၊ ခက်ခဲမှုရော မတွက်ချက်တော့ဘဲ အားလုံး ဂူဆီ ထွက်လာကြတယ်၊ ငိုကြွေးမြည်တမ်းရင်း။ အခုမှ သူ့ဆီသွားဖို့ အကြောင်းပြချက် ရှိလာပေမယ့် နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။
ဂူထဲရောက်တော့ ကြက်မကို မတွေ့ရတော့ဘူး... စာတစ်စောင်ပဲ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီစာထဲမှာ ဒီလို ရေးသားထားတယ်။
"လူ့ဘဝမှာ၊ သင့်ကို အသက်ရှင်နေစဉ် ကူညီဖို့ လမ်းတစ်ဖက်တောင် မကူးချင်သူတွေဟာ၊ သေဆုံးသွားမှ သင်္ဂြိုဟ်ဖို့အတွက် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး ဖြတ်ကူးလာတတ်ကြတယ်။
အသုဘပွဲတွေမှာ ကျတဲ့မျက်ရည် အများစုဟာ နာကျင်မှုကြောင့် မဟုတ်ဘူး၊ နောင်တရကြလို့သာ ဖြစ်တယ်"
