~~~ အမှတ်တရ ~~~{ ၆ }
ဂျူး
“ဘာများ ပူပင်စရာ ရှိလို့လဲကွယ် ။ စာမေးပွဲကြောင့်လား ။ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိပါသေးတယ်ဟာ ။ နင်က ဉာဏ်ကောင်းသားပဲ။ ငါနဲ့နင် စာအတူတူ ကျက်တာဆိုတော့ နင်အောင်ရင် ငါအောင်မယ်။ နင်ကျရင် ငါကျမယ်။ နောက်ဆုံး ကျတော့ရော ချစ်သူနဲ့အတူ ကျရတာ ပျော်စရာပေါ့”
“မဟုတ်သေးပါဘူး ၊ စာမေးပွဲကို မပူပါဘူး”
“ဟာ … စာမေးပွဲထက် ပူပင်စရာ ချစ်မှာ ရှိနေပြီလား ။ ဘာလဲ .. ဘာလဲ ။ မဟုတ်တရုတ်တွေ ငါ့ကို လာပြောဦးမယ်”
မောင်က ကျွန်မ နားနားကပ်၍ (မည်သူမျှလည်း မရှိဘဲနှင့် တိုးတိုးကလေး ပြောသည်)
“မောင်နဲ့ ချစ်နဲ့ တကယ့်လင်မယားလိုမှ မနေခဲ့တာ ။ ချစ်က ခုထိ အပျို မသိဘူးလား ၊ ချစ်ကို မောင် အမြဲ ညှာခဲ့တယ်လေ ၊ နည်းနည်းများ ဦးနှောက်သုံးစမ်းပါဦးဟာ ၊ မောပါ့ကွာ ။ အရူးမ မြင်းစီးပြီး အထီးမှန်း အမမှန်း မသိဘူးဆိုတာ နင့်လို ကောင်မလေးမျိုး ဖြစ်မှာ”
မောင့်မျက်လုံးက ချစ်ကြင်နာရိပ်နှင့် ရယ်ရွှင်ရိပ်တို့ ရောစွက်၍ အပြစ်ကင်းစွာ တောက်ပမြဲပါလား။
ဘုရားရေ .. မောင့်ကို ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ မခွဲနိုင်အောင် ချစ်နေမိပါလား။
“ဒါလောက်တောင် ဖြစ်လှတာ နေဦး ။ နင်တော့ စာမေးပွဲပြီးမှ သိမယ်”
မောင်က ချစ်ဖို့ ကောင်းအောင် ကျွန်မအား အံကြိတ်၍ ကြိမ်းမောင်း၏။
“စာမေးပွဲအောင်ရင် မောင် ဘယ်မှာ ဟောက်စ်ဆာဂျင် လုပ်မှာလဲ”
မေးဖို့ ခဏခဏ အားယူခဲ့သော မေးခွန်းအစား ဤမေးခွန်းကိုသာ မေးဖြစ်သည်။
“အဲဒါလား ၊ မသိသေးဘူး ။ မောင်တို့မြို့မှာ လုပ်ရမလားလို့ ချစ်ရော”
မေးရက်လေခြင်းဟု စိတ်ထဲမှာ အနည်းငယ် ခံပြင်းသွား၏။
“မသိသေးပါဘူးလေ”
“မန္တလေးမှာတော့ အတူနေရမှာ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ တော်ကြာ မောင်က မေမြို့ရရင်….”
“အို … မန္တလေး နေချင်ရင် နေလိုရအောင် လုပ်ဖို့ လွယ်ပါတယ်”
“မထင်နဲ့ မရွှေစာရေ့၊မနှစ်တုန်းက ကြည့်ပါလား သေချာပေါက် မန္တလေး တွက်ထားရက်နဲ့ မေမြို့ပါသွားတဲ့လူတွေ အပုံကြီးဗျ ၊ ထားပါလေ ၊ ဒါက အောင်မှ စဉ်းစားပါ ချစ်ရယ် ၊ ချစ်မလုပ်စေချင်တဲ့မြို့ကို မောင်မလုပ်ဘူး ဟုတ်ပြီလား။ ဒီလောက်တောင် ခွဲရမှာ ကြောက်ရင် စာမေးပွဲပြီး တန်းလက်ထပ်ကြမယ်။ နောက်ပြီး မောင့်အိမ် လိုက်ခဲ့ပေတော့။ အဲဒီကျမှ အပျိုဖြစ်ချင်လို့ မရတော့ဘူးနော်။ အဲဒီအခါကျ မောင် ချစ်ကို မညှာနိုင်တော့ဘူး သိလား။”
“ဟာ .. ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမသိဘူး ၊ သွား”
ကျွန်မကို ပွေ့ဖက်ထားသော မောင်သည် ကျွန်မ၏ ချစ်သူသာလျှင် ဖြစ်၏။ မည်သူ့ချစ်သူမျှ မဟုတ်။
“သြော် .. လက်စသတ်တော့ စာမေးပွဲပြီးရင် ခွဲရမယ့်အရေးကို တွေးပြီး စိုးရိမ်နေတာကိုး ၊ အရူးမလေး ။ ငါကဖြင့် ဘာများလဲလို့ စိတ်ပူလိုက်ရတာ”
မောင့်မျက်နှာသည် အပြစ်ဟူ၍ မြူတစ်မှုန်မျှ မရှိသော ချစ်သူ ရည်းစား၏ မျက်နှာသာ ဖြစ်သည်။
သည်လိုနှင့် စာအတူကျက်ရင်း တစ်ခါတစ်ရံ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကျက်ပြီးသားစာတွေ ရှင်းပြရာမှ ရန်ဖြစ်ကြရင်း ၊ စိတ်ကောက်ကြရင်း နောက်ဆုံးနှစ် အပိုင်း(ခ) စာမေးပွဲကို ဖြေဆိုခဲ့ရလေသည်။
ဘွဲ့နှင်းသဘင် ခန်းမဆောင်ထဲမှာ ခုံနံပါတ် အစအဆုံး တစ်ပေါင်းတစ်စည်းတည်း ဖြေကြရ၍ မောင်နှင့် ကျွန်မ တစ်ခန်းစီ ဖြစ်မှာ မပူပင်ရပါ။ ဖြေတော့လည်း မောင့်ခုံနံပါတ်က ကျွန်မထက် ၃၀ ကျော်လောက် နည်းသဖြင့် မောင်က ကျွန်မ၏ လက်ယာဘက်တန်း ရှေ့ကျကျ နေရာတွင်ဖြစ်သည်။
မောင်သည် စာမေးပွဲတစ်ခုအတွင်း ရောက်ပြီဆိုလျှင် တခြား ဘာစိုးရိမ်ဖွယ်ရာ ကိစ္စများကိုမျှ သတိရတတ်သူ မဟုတ်။ ယုတ်စွ အဆုံး ကျွန်မ ဖြေသည်ကိုပင် မောင် လှည့်မကြည့်ခဲ့ချေ။ စာမေးပွဲပြီး၍ အခန်းအပြင်ထွက်မှသာ ဖြေနိုင်လားဟု ၀တ္တရားမပျက် မေးမြဲဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးဖြေရသော သားဖွားပညာ စာမေးပွဲနေ့မှာပင် ကျွန်မ စိတ်ဓာတ်အကြီးအကျယ် ကျသွား၏။
“မောင်ရေ ၊ ငါတော့ ကျပြီ”
“ဟာကွာ မဟုတ်တာ ၊ ဘယ်သူကတော့ ဘယ်လောက်ရမှာမို့လဲ ။ ဘယ်သူမှ သိပ်မရကြဘူး ။ အားလုံး အတူတူပဲ၊ အပုဒ်စေ့ဖြေတယ် မဟုတ်လား”
“အင်း … ဒါပေမယ့် အေပီအိပ်ခ်ျ(A-P-H) က လုံး၀မရတာ မောင်ရဲ့ မကြည့်တဲ့ ခေါင်းစဉ်ကြီးကို”“ဟုတ်ပါပြီလေ ၊ ဘယ်သူမှတော့ မနှစ်ကမေးပြီးသားကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ မှတ်မိသလောက် ဖြေကြတာပါပဲ”
“ဒါပေမယ့် မောင်က မှတ်မိတယ် ၊ ငါက မမှတ်မိဘူး”
“အလကား သက်သက် စိတ်ဆင်းရဲအောင် ချစ်ရယ် ၊ အဆောင်မှာ မေးကြည့်စမ်းပါ ၊ ရှစ်ပုဒ်လုံးဖြေနိုင်တဲ့ လူရှိရင် မောင့်လည်ပင်း ဖြတ်ပစ်လိုက် သုံးလေးပုဒ် ဖြေနိုင်ရင် ရတာပဲ။ နောက်ပြီး မနက်ဖြန် ဂိုင်နီ(Gynae) ရှိသေးတယ်လေ။ နှစ်ခုပေါင်းပြီးမှ အမှတ်ပေးတာ ဥစ္စာ။ တော်ကြာ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး စာကျက်မရဘဲ ဖြစ်သွားမယ်နော်။ အစကတည်းက နင်က အော့ဗ်စ်(Obs) သိပ်မရဘူးလေ။ ဂိုင်နီကျ ပိုင်တယ်မဟုတ်လား။ ရှစ်ပုဒ်လုံးရအောင် ကျက်မယ်ကွာ ၊ စီအေ ဆားဗစ်က်စ် ကျက်မယ်ကွာ ၊ အဲဒါ ကျိန်းသေးပါမှာ ။ ယူးထရပ်စ်ရဲ့ ဘလတ် ဆပ်ပလိုင်း (Blood Supply) ကျက်မယ်ကွာ ၊ ပရိုလက်ပ်စ်အော့်ဖ် ယူးထရပ်စ် (Prolapse of Uterus) ကျက်မယ်ကွာ။ အဲဒါတွေအားလုံး တို့နှစ်ယောက် ကျက်ပြီးသား ပြန်နွှေးရုံပဲ။ ကဲ .. လာ အဆောင်မပြန်နဲ့ ၊ မောင့်အိမ်လိုက်ခဲ့ ။ မောင့်အိမ်က တိတ်ဆိတ်တယ် ၊ ခဏ အိပ်လိုက်ရအောင် ညနေကျမှ အိမ်ရာထပြီး ကျက်မယ် ၊တစ်ညလုံးကျက်မယ် ၊ဟုတ်ပြီလား”
မောင်က စာရှင်းပြရာတွင်သာ တော်သည်မဟုတ် အားပေးကောင်းသူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ ထိုညက စိတ်ဓာတ်ကျနေသော ကျွန်မကို မောင်သည် ကြင်နာယုယစွာ စောင့်ခေါ်၍ စာကျက်ပေးခဲ့သည်။ စာမေးပွဲညများတွင် မောင့်အိမ်က ဝေးလွန်းသဖြင့် ကျွန်မတို့ ကျောင်းဆောင်သို့ သွား၍ စာကျက်ကြမြဲ ဖြစ်လေသည်။ ညဉ့်ဦးပိုင်းကစ၍ ၂နာရီ ၃ နာရီ အထိ တစ်ပ်စ်ကြို မေးခွန်းများ တဖွဲဖွဲ ရောက်လာသည်။ မိမိ ပြန်မနွှေးရသေးသော မေးခွန်း ခေါင်းစဉ်များကို တွေ့လျှင် မောင်သည် နဖူးပေါ် လက်ဝါးဖြင့် ဖျတ်ခနဲ ရိုက်လျက် “သေလိုက်ပါတော့ကွာ” ဟု လွှတ်ခနဲ ညည်းညူတတ်၏။
#ဆက်ရန်ရှိ
