124 yrs - Translate

Extinct(2021) အညွှန်း
*******
၁၈၃၅ ခုနှစ် အမည်မသိကျွန်းတကျွန်းပေါ်မှာ အဒ်နဲ့အော့ပ်ဆိုတဲ့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ရှိကြတယ်..
သူတိုက ဘာကောင်လေးတွေလဲဆိုတော့ ဖလန်မယ်လိုအမည်ရတဲ့
ဒိုးနပ်ပုံစံ ဗိုက်မှာအပေါက်လေးတွေနဲ့ ချစ်စရာ ရှဉ့်လိုကောင်လေးတွေပါ…
ညီမဖြစ်သူအော့ပ်က တခြားမျိုးနွယ်တူတွေနဲ့အမြင်ကိုဂရုမစိုက်တတ်ပဲ
အဆော့သန်ပြီး ပေါက်တတ်ကရတွေ အမြဲလုပ်တတ်တယ်….
အစ်ကိုဖြစ်သူအဒ်ကတော့ အေးဆေးသမား အော့ပ်တလွဲလုပ်သမျှ ခံရပြီး မျိုးနွယ်တူ
ဖလန်မယ်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ဝင်ဆန့်ချင်ရှာတဲ့သူပေါ့….
​တနေ့တော့ သူတိုနှစ်ကောင် အကြီးကြီးလွဲပြီး ၂၁ ရာစုက ရှန်ဟိုင်းမြိုကို time travel ရောက်သွားပါတော့တယ် ..
အဲ့ဒီနောက် ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲဆိုတာကိုတော့….

ဇာတ်ကားလင့်
https://t.me/c/2186686827/337

Channel Join ရန်လင့်
https://t.me/+snaCVmemMMBhNDRl

image
17 w - Translate

Bigfoot Family 2020

ဒီတစ်ခေါက်တော့ ပရိတ်သတ်ကြီးအတွက် Animation ကားကောင်းလေးတစ်ကားကိုတင်ဆက်ပေးချင်ပါတယ်။ဇာတ်လမ်းလေးနာမည်ကတော့ Bigfoot Family (202ပါ။
2017 တုန်းက ထွက်ရှိခဲ့တဲ့ The Son of Bigfoot ဆိုတဲ့ Animation လေးရဲ့နောက်ဆက်တွဲအနေနဲ့ထွက်လာခဲ့တာပါ။
အသစ်စက်စက်ထွက်ရှိလာတဲ့ ဒီကားလေးရဲ့အကျဥ်းချုပ်ကိုလည်း အနည်းငယ်ပြောပြပါဦးမယ်။
ဒေါက်တာဟယ်ရီဆန်ဆိုတာက သုတေသန မတော်တဆမှုတစ်ခုကြောင့် ခြေထောက်ကြီးလူ၀ံဘ၀ကိုရောက်သွားရတဲ့ သုတေသနပညာရှင်တစ်ဦးပါ။ကြီးလာတဲ့ခြေထောက်နဲ့အတူတူ တခြားအစွမ်းတွေလည်းရရှိထားပါသေးတယ်။သူ့ရဲ့သားလေးဖြစ်သူ အက်ဒမ်ကတော့ ဖခင်ဆီက မျိုးဗီဇကိုဆက်ခံပြီး အပြေးမြန်ပြီးစွမ်းအားတွေရှိသူတစ်ဦးပေါ့။
တောနက်ထဲမှာပဲနေခဲ့တဲ့ ဒေါက်တာဟယ်ရီဆန်တစ်ယောက် လူ့အသိုင်းအ၀ိုင်းအလယ်ရောက်လာချိန်မှာ ဘစ်ဖုဒ်ဆိုရဲ့နာမည်ကျော် လူ၀ံတစ်ယောက်ဖြစ်လာပါတော့တယ်။
နာမည်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ ဒေါက်တာဟယ်ရီဆန်ရဲ့ဆန္ဒကတော့ သူ့ရဲ့ကျော်ကြားမှုအစွမ်းတွေကို ကမ္ဘာကြီးကို ပိုပြီးကောင်းမွန်လာစေချင်တာပါ။
သူရဲ့အဲဒီဆန္ဒကြောင့် အလက်စကာမှာရှိတဲ့ ဂေဟဗေဒပျက်စီးနိုင်မှု အန္တရာယ်ကိုသွားစုံစမ်းရင်းနဲ့ နောက်ကွယ်မှာရှိတဲ့ဘာပြဿနာတွေကိုတွေ့လာရမလဲ?သူ့မိသားစုနဲ့ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းမလဲဆိုတာ အဆုံးထိ မငြီးမငွေ့ကြည့်ရှုရမယ့်ကားလေးပါ။
စိတ်လှုပ်ရှားပျော်ရွှင်ပြီး မိသားစုနဲ့အတူတူကြည့်လိုရမယ့် ဒီကားလေးရဲ့ နာမည်ကတော့ Bigfoot Family(202ပါ။

ဇာတ်ကားလင့်
https://t.me/c/2186686827/338

Channel Join ရန်လင့်
https://t.me/+snaCVmemMMBhNDRl

image

နီပေါနိုင်ငံ၊ ဟိမဝန္တာတောင်တန်းရဲ့ အလယ် ထဲမှာရှိတဲ့ ယာလာ ရေခဲတောင်ကြီးအတွက် သရုပ်ပြ ဈာပန အခမ်းအနားတစ်ခုကို သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ချစ်မြတ်နိုးသူတွေက မကြာသေးမီက ကျင်းပပြုလုပ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီအခမ်းအနားဟာ ရေခဲတောင်ကြီး တကယ် ကွယ်ပျောက်သွားလို့ ပြုလုပ်ရတာ မဟုတ်ပေမဲ့၊ ကမ္ဘာ့ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှုရဲ့ ဆိုးရွားတဲ့ သက်ရောက်မှုကြောင့် ရေခဲတောင်တွေ ဘယ်လောက် အလျင်အမြန် ပျောက်ကွယ်နေပြီလဲဆိုတာကို လူသားတွေ သတိပြုမိစေဖို့ နိုးဆော်တဲ့ သင်္ကေတ တစ်ခုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ယာလာ ရေခဲတောင်ဟာ နီပေါနိုင်ငံ ဟိမဝန္တာဒေသမှာ တည်ရှိပြီး ရာသီဥတုလေ့လာရေး သိပ္ပံပညာရှင်တွေ အများဆုံး သုတေသနပြု လေ့လာခဲ့ကြတဲ့ ရေခဲတောင်တွေထဲက တစ်ခုပါ။
ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ဒီနေရာဟာ ကမ္ဘာကြီး ပူနွေးလာမှုဒဏ်ကို အဆိုးရွားဆုံး ခံစားနေရတဲ့ နေရာတစ်ခု ဖြစ်လာပါတယ်။
ရေခဲတွေ အရည်ပျော်တဲ့နှုန်းဟာ အရင်ကထက် အင်မတန် မြန်ဆန်လာနေပါတယ်။
ဟိမဝန္တာတောင်တန်းပေါ်က ရေခဲတောင်တွေ ပျော်ဝင်နေတာဟာ တစ်ခုတည်းသော ပြဿနာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကမ္ဘာရဲ့ အခြားတစ်ဖက်မှာရှိတဲ့ အာတိတ်ဒေသ (Arctic) က ပင်လယ်ရေခဲပြင်တွေဟာလည်း သိသိသာသာ လျော့နည်းကျဆင်းလာနေပါတယ်။ ကမ္ဘာကြီး ပိုမို ပူနွေးလာနေတယ်ဆိုတဲ့ အထင်ရှားဆုံး သက်သေတွေထဲမှာ ဒါတွေဟာ ပါဝင်ပါတယ်။
ဟိမဝန္တာနဲ့ ဟင်ဒူကွတ်ရှ် တောင်တန်းတွေပေါ်က ရေခဲတောင်တန်းတွေဟာ မြန်မာနိုင်ငံအပါအဝင် အာရှတိုက်မှာ နေထိုင်ကြတဲ့ လူဦးရေ သန်း ၂ ထောင်ကျော်အတွက် အဓိက သောက်သုံးရေနဲ့ စိုက်ပျိုးရေးသုံးရေချို အရင်းအမြစ် ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။မြစ်ကြီးများစွာရဲ့ အစပြုရာနေရာတွေ ဖြစ်ပါတယ်။
အခု ရေခဲတောင်တွေသာ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားရင် ဒီနေရာက လူဦးရေအများအပြားဟာ ရေရှားပါးမှု အကြီးအကျယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။
၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်တုန်းကနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ရင် ဟိမဝန္တာဒေသတစ်ခုတည်းမှာတင် ကမ္ဘာ့ ရေခဲထုထည်ရဲ့ ထက်ဝက်လောက်ဟာ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပြီး ဖြစ်ပါတယ်။
အကယ်၍ လက်ရှိ ရေခဲပျော်တဲ့နှုန်းအတိုင်းသာ ဆက်သွားနေမယ်ဆိုရင် ၂၀၄၀ ပြည့်နှစ် လောက်မှာ ယာလာ ရေခဲတောင်ကြီးဆိုတာ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပညာရှင်တွေက သတိပေးထားပါတယ်။
ရေခဲတွေ ဆုံးရှုံးတာ၊ ကမ္ဘာကြီး ပူနွေးလာတာတွေကြောင့် ရေချိုသယံဇာတရှားပါးမှု တွေ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ဒါတွေရဲ့ နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးတွေကတော့ အင်မတန် ကြီးမားပါတယ်။
သောက်သုံးရေနဲ့ စိုက်ပျိုးရေးအတွက် ရေမလုံလောက်တာကြောင့် စားနပ်ရိက္ခာ ထုတ်လုပ်မှု ထိခိုက်လာနိုင်ပါတယ်။ လူမှုနေထိုင်မှုဘဝတွေ ခက်ခဲလာပြီး ဒေသတွင်း ပဋိပက္ခတွေ၊ လူဦးရေ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ရမှုတွေ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ပါတယ်။
ကမ္ဘာကြီး ပူနွေးလာတာကြောင့် မုန်တိုင်းတွေ၊ အပူလှိုင်းတွေ၊ မိုးခေါင်ခြင်း၊ ရေကြီးခြင်း စတဲ့ ရာသီဥတု ဖောက်ပြန်မှုတွေ ပိုမို မကြာခဏ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ပိုမိုပြင်းထန်လာပါတယ်။ ဒါတွေဟာ အခြေခံအဆောက်အအုံတွေ၊ စိုက်ပျိုးရေးတွေနဲ့ လူ့အသက်အိုးအိမ် စည်းစိမ်တွေကို ထိခိုက်ပျက်စီးစေပါတယ်။
ရေခဲတောင်တွေ ပျော်ဝင်တာ၊ ပင်လယ်ရေမျက်နှာပြင် မြင့်တက်လာတာတွေကြောင့် ကမ်းရိုးတန်းဒေသတွေ၊ သန္တာကျောက်တန်းတွေနဲ့ တခြားဂေဟစနစ်တွေ ပျက်စီးဆုံးရှုံးပြီး ဇီဝမျိုးစုံမျိုးကွဲတွေ လျော့နည်းလာနိုင်ပါတယ်။
ဒီလိုတွေ မဖြစ်ရအောင် ကျွန်တော်တို့ ဘာတွေ လုပ်ဆောင်နိုင်လဲ။
ဒီလိုကြီးမားတဲ့ ပြဿနာကြီးကို တစ်ယောက်တည်း ပြောင်းလဲဖို့ မလွယ်ဘူးလို့ ထင်ရပေမဲ့၊ ကျွန်တော်တို့ တစ်ဦးချင်းစီနဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လုပ်ဆောင်နိုင်တဲ့ အရာတွေ အများကြီးရှိပါတယ်။
မီးဖိုချောင်သုံးပစ္စည်းတွေ၊ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းတွေကို မလိုအပ်ဘဲ ဖွင့်မထားတာ၊ နေအိမ်တွေမှာ စွမ်းအင်သက်သာတဲ့ မီးသီးတွေ၊ ပစ္စည်းတွေ သုံးတာဟာ ကမ္ဘာကြီး ပူနွေးစေတဲ့ ကာဗွန်ထုတ်လွှတ်မှုကို လျှော့ချရာမှာ ကူညီပါတယ်။
မလိုအပ်ဘဲ ရေဖြုန်းတီးတာမျိုး မလုပ်ဘဲ ရေကို တန်ဖိုးထား သုံးစွဲသင့်ပါတယ်။
အမှိုက်လျှော့ချခြင်းနဲ့ ပြန်လည်အသုံးပြုခြင်း တွေက ပလတ်စတစ် ပစ္စည်းတွေ သုံးစွဲမှုကို တတ်နိုင်သမျှ လျှော့ချနိုင်ပါတယ်။ အမှိုက်တွေကို စနစ်တကျ စွန့်ပစ်တာ၊ ပြန်လည်အသုံးပြုလို့ရတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို အမှိုက်အဖြစ် မပစ်ဘဲ ပြန်လည်အသုံးပြုတာဟာ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် ထိခိုက်မှုကို လျှော့ချပေးပါတယ်။
ဒီလို ရာသီဥတု ပြောင်းလဲမှု ရာသီဥတု ဆိုးရွားမှုများဟာ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းမှာ မဝေးတော့တဲ့အနာဂတ်မှာ မလွဲမသေကြုံရတော့မယ့် အခြေအနေတွေဖြစ်ပါတယ်။
အာတိတ်ဒေသ ၊ ဟိမဝန္တာ ဒေသတွေမှာ ကျင်လည်နေတဲ့ သတ္တဝါများအတွက်ပဲ အရေးကြီးတာမဟုတ်ပဲ ဒီလိုဖြစ်ရပ်များကို လေ့လာနေခြင်းဟာ ကြုံလာကျရောက်နိုင်တဲ့ သဘာဝဘေးအန္တရာယ်များကို ကြိုတင်ကာကွယ်ပြင်ဆင်နိုင် ဖို့ အတွက် အခွင့်အလမ်းတွေကို စောလျင်စွာရရှိထားတာပဲဖြစ်ပါတယ်။ငလျင်ဖြစ်ပေါ်တာတွေကို ကြိုတင်မခန့်မှန်းနိုင်ပေမယ့် အခုလို ဖြစ်ပေါ်မယ့် ရာသီဥတုဖောက်ပြန်မှုတွေကို ကြိုတင် သိရှိနေနိုင်ပါတယ်။ကြိုတင်သိရှိနေတာကြောင့် ဒါတွေကို ကာကွယ်ဖို့ action တွေပြင်ဆင်နိုင်တာဖြစ်ပါတယ်။ အချိန်ကတော့ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး။
ကိုယ်သိထားတဲ့ ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှုအကြောင်း၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် ထိန်းသိမ်းရေးအကြောင်းကို မိသားစုဝင်တွေ၊ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတွေကို ပြန်ပြောပြပြီး ပညာပေးတာဟာလည်း သဘာဝပတ်ဝန်းကျင် ထိန်းသိမ်းရေးအတွက် လုပ်ဆောင်နေတဲ့ အဖွဲ့အစည်းတွေ၊ လှုပ်ရှားမှုတွေမှာ ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက် ပူးပေါင်းပါဝင်တာဖြစ်ပါတယ်။
ယာလာ ရေခဲတောင်ရဲ့ သင်္ကေတဆောင် ဈာပနဟာ ကျွန်တော်တို့ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ အခြေအနေကို ပြန်လည်သုံးသပ်ဖို့၊ ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှုကို အခုထက်ပိုပြီး အလေးထားကိုင်တွယ်ဖို့၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အနာဂတ်ရေအရင်းအမြစ်တွေ ဘယ်လောက် အန္တရာယ်ရှိနေပြီလဲဆိုတာကို မြင်သာထင်သာရှိအောင် ပြသနေခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ကမ္ဘာ့တခြားတစ်ဖက်က ရေခဲတွေ ပျော်နေတာဟာ ကျွန်တော်တို့နဲ့ မဆိုင်ဘူးလို့ ထင်ရပေမဲ့ ရေရှားပါးမှုနဲ့ ရာသီဥတုဖောက်ပြန်မှုတွေရဲ့ နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာတွေဟာ တစ်ကမ္ဘာလုံးကို သက်ရောက်စေမှာဖြစ်ပြီး မည်သူမျှ လွတ်မြောက်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ဒီလို နှိုးဆော်သံတွေကို ကျွန်တော်တို့အားလုံး ဂရုပြုပြီး ကျွန်တော်တို့ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ အနာဂတ်အတွက် ပူးပေါင်းပါဝင်လုပ်ဆောင်သင့်တဲ့ အချိန်တန်နေပြီဆိုတဲ့ သတင်းစကားကို ယာလာ ရေခဲတောင်ရဲ့ ဈာပနက သတိပေးနေတာပဲဖြစ်ပါတယ်။

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

image

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ ကောနဲလ် (Cornell) တက္ကသိုလ်က ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်း ပညာရှင် ဂျွန်ဝဲလ်စ် (John Wells) က သန္တာကောင်ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ကြည့်ပြီး လွန်လေပြီးသော ကမ္ဘာရဲ့ တရက်ကြာချိန်ကို ဖော်ထုတ်ဖို့ အကြံရခဲ့တယ်။ သူက ယနေ့ခေတ် သန္တာရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို အရင်လေ့လာတယ်။ ပြီးနောက် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် သန်း ၄၃၀ခန့်၊ ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက ကတော့တွန့်သန္တာ (rugose coral) ရုပ်ကြွင်း ရဲ့ ကြီးထွားရစ်တွေကို ရေတွက်တယ်။ အဲဒီ့သန္တာက ပါမီယန်ယုဂ်အဆုံးပိုင်း (လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သန်း ၂၅၀) တည်းက မျိုးသုဉ်းသွားပါပြီ။ သူ့မှာက နှစ်စဉ် အရစ်ကြီး နှစ်ခုကြားမှ နေ့စဉ် အရစ်ငယ် ၄၀၀ ခန့် တွေ့ရပါတယ်။ ကမ္ဘာဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ဝင်ရိုးပေါ် လည်နှုန်း နှေးသွားမှာဆိုတော့၊ နှစ်တစ်နှစ်ရဲ့ ရက်တွေကလည်း တိုးလာရမယ်ကိုး။ “ဝဲလ်စ်”က ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်က နှစ်သန်း ၁၈၀ သက်တမ်းရှိတဲ့ သန္တာမာ ရုပ်ကြွင်းရဲ့ နေ့စဉ်အရစ်တွေကို ရေတွက် ပြန်တယ်။ ဒီသန္တာမျိုးနွယ် ကတော့ ယနေ့ထိ ရှိနေတဲ့ သန္တာ အမျိုးအစားပေါ့။ မှန်းထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူ့မှာကျတော့ အရစ် ၃၇၇ ခု တွေ့ရပါသတဲ့။
ဆိုင်လော်ရီယန် ယုဂ်တုန်းက အဲဒီ့ သန္တာ အသက်ထင်ရှားရှိခဲ့ချိန်မှာ တနှစ်မှာ ရက် ၄၀၀ ရှိတယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်နှစ်မှာ ၈၇၆၀ နာရီ ရှိတယ်ဆိုတော့ အဲဒီ့တုန်းက တရက်ဟာ ၂၂နာရီ ပဲ ရှိမှာပါ။ ဒိုင်နိုဆောတွေ ကျက်စားခဲ့တဲ့ ဂျူရပ်ဆစ် ယုဂ်မှာကျတော့ ၂၃နာရီ ဖြစ်သွားပြီပေါ့။ နှစ်သန်း ရာချီတဲ့ ရှေးပဝေသဏီမှ သန္တာကောင်လေးတွေက ရှေးဦးကမ္ဘာရဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက မျှော်လင့်ခဲ့မှာလဲ။ ကြယ်တွေကို ကြည့်တဲ့ နက္ခတ္တဗေဒ ခန့်မှန်းချက်တွေကို ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းက သက်သေပံ့ပိုးမယ်လို့ ဘယ်သူ စဉ်းစားမိမှာလဲ။ ကျောက်ဖြစ်ရုပ်ကြွင်းတွေဟာ သက်ရှိရဲ့ ရုပ်ပုံကို အပေါ်ယံ ပုံသဏ္ဌာန်လောက်သာ ဖော်ပြနိုင်မယ့် အကြမ်းထည် အထောက်အထား မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ကြွင်းတွေက အရည်အသွေးသာ ကောင်းရင် သဘာဝတရား ရဲ့ အဖိုးတန် ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းလေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဒီအထောက်အထားတွေကို ကြည့်တတ်ဖို့ နည်းစနစ်နဲ့ နည်းပညာ ရှိဖို့ပဲ လိုတာပါ။
-----
အထက်ပါ ဆောင်းပါးကို Wordpress မှာလည်း ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်။
သန္တာကောင်ပေါ်က ကမ္ဘာဦးပြက္ခဒိန် |
https://kyawzwarlynnpublicatio....ns.wordpress.com/...
ကိုးကား
-----
1. British Geological Survey. (2021, August 2. Corals – British Geological Survey. https://www.bgs.ac.uk/.../foss....ils-and-geological..
2. Changes in length of a day | Silurian Reef | The Field Museum. https://silurian-reef.fieldmus....eum.org/narrative/46
#ပြီး

imageimage
+4