"တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘယ်နှစ်ကြိမ်လောက်
ခွင့်လွှတ်ခဲ့ပြီးပြီလဲ" တဲ့..။
စာသားလေး သဘောကျမိသလို ဆက်တွေးမိတာတွေလည်း အများကြီးပဲ။
ဟုတ်တယ် ။
ဆက်ဆံရေးတွေ ၊ ပတ်သတ်မှုတွေအချိန်ကြာမြင့်စွာ တည်မြဲနေဖို့ဆိုတာ လွယ်တဲ့ကိစ္စမှမဟုတ်ဘဲ။
လူနှစ်ယောက် ဆက်နွယ်ထားတဲ့ Relationship တွေမှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မတူညီတဲ့ အကျင့်စရိုက်တွေ အတွေးအခေါ် ကွာခြားမှုတွေ ခံယူချက်ချင်း သဟဇာတမဖြစ်မှုတွေကို အများကြီး ညှိနှိုင်းခဲ့ကြရမှာ။ အပြန်အလှန် သည်းခံခဲ့ရတာတွေလည်း ရှိမှာပါပဲ။
အများကြီးလည်း ခွင့်လွှတ်ခဲ့ကြရမှာပဲ။
ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ်တောင် တစ်သားတည်းမဖြစ်တဲ့ လူ့သဘာဝကြားထဲ လူနှစ်ယောက် စိတ်သဘောထားချင်းညီဖို့ဆိုတာ ဖြစ်မှ မဖြစ်နိုင်တာ။
တစ်ယောက်က အရေးတကြီး မဟုတ်ဘူးလို့ တွေးတဲ့ ကိစ္စတွေကို တခြားတစ်ယောက်က အရေးတကြီးလို ခံစားရတာလည်း ရှိခဲ့ကြမယ်။
တစ်ဖက်ရဲ့ ရိုးရိုးသားသားနားမလည်တဲ့ အမှားသေးသေးတွေက တစ်ဖက်အတွက် ကြီးမားတဲ့ ထိခိုက်မှုမျိုးဖြစ်သွားတာတွေလည်း ရှိမယ်။
ပျော်စရာတွေ ရှိသလို
စိတ်ပျက်ရတာတွေ စိတ်တိုရတာတွေလည်း ရှိကြမှာပဲ။
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အလိုမကျတိုင်းသာ လက်လွှတ်ခဲ့ကြမယ်ဆိုရင် သက်ဆုံးတိုင်ဆိုတဲ့စကားတွေ ရိုးမြေကျဆိုတာတွေလည်း ရှိလာတော့မှာမဟုတ်ဘူး။
လူနှစ်ယောက် နှစ်တွေအကြာကြီး အတူရှိသွားကြတယ်ဆိုတာမျိုးကလေ အရာရာထပ်တူညီပြီး တစ်သဘောထားတည်း ဖြစ်ေနလို့မဟုတ်ဘဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန်ခွင့်လွှတ်ခဲ့ကြလို့ပဲ။
ဘယ်နှစ်ကြိမ်လဲ မမှတ်မိနိုင်တော့တဲ့အထိ
အကြိမ်ပေါင်းများစွာပေါ့။
တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ခွင့်မလွှတ်နိုင်ရင် ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လိုမှ ရှေ့ဆက်လို့မရဘူး မဟုတ်လား။
တစ်ယောက်ရဲ့ ခံစားချက်ကို တစ်ယောက်က နားထောင်ပြီး အလေးထား ပြင်ဆင်ပေးဖို့လိုသလို တစ်ယောက်ရဲ့ အပြစ်တွေကို တစ်ယောက်က ခွင့်လွှတ်ပေးတတ်ဖို့လည်း အမှန်တကယ် လိုအပ်ပါသေးတယ်။
ဒါကြောင့် အချိန်ကြာကြီး တူတူရှိသွားချင်ကြတဲ့အခါ တချို့မသိတတ်မှုတွေ အမှားလေးတွေကို သက်ပြင်းချရင်း ခေါင်းလေးယမ်းရင်း ခွင့်လွှတ်လိုက်ကြရတာပါပဲ။
ခွင့်မလွှတ်နိုင်တော့အောင် စုထားမိတဲ့ စိတ်အနာလေးတွေအရမ်းများလာပြီဆိုရင်တော့ သက်ဆုံးတိုင်ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးကို ကျွန်တော်တို့ ရပ်တန့်လိုက်ကြရမှာပဲပေါ့။
#နှင်းခါးဝိုင်
