သေချာတွေးကြည့်ရင် ပီအက်စ်ဂျီအဖြစ်က တော်တော်လေးကို သနားဖို့တောင်ကောင်းတယ်။ ဒီလောက်ထိ ပိုက်ဆံတွေကြွယ်၀ပြီး ကြိုက်တဲ့ကစားသမားကို ကြိုက်စျေးပေးပြီး ခေါ်လို့ရတဲ့အသင်းက ကမ္ဘာ့အကောင်းဆုံးကစားသမားတွေကို အသင်းမှာ မြဲနေအောင် မထိန်းနိုင်တာကိုကြည့်ပြီး သနားစရာကောင်းတယ်လို့ တွေးမိလို့ပါ။ စီမံခန့်ခွဲမှုတွေ ဘယ်လောက်ထိ ညံ့ဖျင်းလဲဆိုတာ သိသာလွန်းပါတယ်။
မန်စီးတီးနဲ့ ယှဉ်မယ်ဆိုရင် နှစ်သင်းစလုံးက အတူတူတက်လာတဲ့ အနေအထားမှာ တသင်းက ချန်ပီယံလိဂ်ဖလားကို ရသွားပြီ။ သူတို့မှာ ပြည်တွင်းဖလားတွေကို ဗိုလ်လုပ်ရတာနဲ့ပဲ ကျေနပ်နေတယ်။ ဒါတောင် လိဂ်ဖလားတွေကို အသည်းအသန်ကန်နေရတာ။ ကစားသမားကောင်းတွေ ပေါလွန်းလို့သာ အသင်းကြီးလို့ သတ်မှတ်လာရပေမယ့် ဥရောပမှာဆို တန်းမဝင်ဘူးဆိုတာလည်း အားလုံးတွေ့ရမှာပါ။
အခု မက်ဆီလည်း မရှိတော့ဘူး၊ ဘတ်ပီလည်း လစ်တော့မယ်၊ နေမာကလည်း မရှိတော့ဘူး။ အသင်းကို ဂုဏ်သိက္ခာရှိရှိ၊ လေးစားခံရမှုအပြည့်ရှိလာအောင် တည်ဆောက်ဖို့ အချိန်တွေ အများကြီးရှိခဲ့ပေမယ့် မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ တနှစ်ကို နာမည်ကျော် ၃ ယောက်လောက်ခေါ်ပြီး ပွဲခံရတာကိုပဲ အရသာတွေ့နေတာ။ မန်စီးတီးနဲ့ အဲဒီမှာ ကွာသွားတာပဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၃နှစ်အတွင်း နည်းပြကဏ္ဍကိုပဲ ကြည့်ရင် မန်စီးတီးက ပပ် တယောက်တည်း။ သူတို့ကတော့ မနည်းဘူး။ အဲဒီမှာတင် အသင်းက လစ်တာပဲ။
လူငယ်တွေ မွေးထုတ်ပေးနိုင်တဲ့ အခြေခံက အခုထိမရသေးဘူး။ ဇာဗီဆိုင်မွန်စ်လို ကစားသမားကို လက်ဝယ်ပိုင်ပြီးမှ ဖရီးနဲ့ ပေးလိုက်ရတဲ့အထိကို သူတို့အသင်းက ညံ့ဖျင်းနေခဲ့တာပါ။ သူတို့အသင်းမှာ အကယ်ဒမီထွက်ကစားသမားဆိုတာ လက်ချိုးရေတွက်လို့တောင် ရပါတယ်။ မြွေပူရာကင်းမှောင့်သလို ပရိသတ်တွေကလည်း အသင်းကစားသမားတွေကို လေးစားမှုမရှိ၊ မလုပ်သင့်တာတွေလုပ်လို့ နောက်ဆို နာမည်ကျော်တွေက သူတို့ဆီလာဖို့ကို စဉ်းစားပါတော့မယ်။ အခု ကျန်နေတဲ့ ကစားသမားတွေကို ကြည့်လိုက်ပါ။ ပီအက်စ်ဂျီက အပင်ကြီးလို့သာ နတ်ကွန်းနဲ့ဖြစ်တာ၊ ပြစရာတန်ခိုးမရှိတော့ဘူးဆိုတာ တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။
Credit
