သူ ကျွန်မကို လက်ထပ်တော့
ကျွန်မ အသက် (၁၂) နှစ်ပဲရှိသေးတာပေါ့...။

ကျွန်မ မှတ်မိနေသေးတယ်...
လက်ထပ်ပွဲနေ့ သူ ကျွန်မကို လာခေါ်တော့
သိပ်လှတဲ့ မြင်းလှည်းအိမ်ကြီးနဲ့ပေါ့..။
ကျွန်မတို့ တရွာလုံး ဘယ်သူမှ
ဒီလို မြင်းလှည်းအိမ်ကြီး နဲ့
လက်ထပ်ပွဲ မကျင်းပဖူးကြဘူးလေ။
ကျွန်မ အရမ်းပျော်ပြီး သိပ်လည်း ဂုဏ်ယူခဲ့ရတာပေါ့။
အဲ့ဒီ မြင်းလှည်းအိမ်ကြီးကို ဝယ်ဖို့
သူ (၁၀)ဒါကာ တောင် ပေးခဲ့ရတာတဲ့လေ...။
အဲ့ဒီ အချိန်တုန်းက အဲ့ဒီငွေနဲ့
သီးနှံခင်း အကျယ်ကြီး ဝယ်လို့ ရနိုင်ခဲ့ပေမယ့်
သူက ကျမ အတွက် သုံးခဲ့ပါတယ်...။

ကျွန်မတို့ လက်ထပ်ပြီးကထဲက
သူ ကျွန်မကို Ranga Bou (ဇနီးချော)လေးလို့
ခေါ်ခဲ့တယ် ။ ဒီနေ့ အထိပဲ...။
သူက ပြောတယ် သူ့တစ်ဘဝလုံး မြင်ဖူးခဲ့သမျှမှာ
ကျွန်မ က အလှဆုံး မိန်းကလေးပဲတဲ့..။

သူက အသားနည်းနည်းမည်းတယ်။
ကျမတို့ တွဲပြီး လမ်းလျောက်လာတိုင်း
တရွာလုံးက သူ့ကို
“ကျီးကန်း ဘဲဥချီလာပြီဟေ့”လို့လှောင်ကျတာပေါ့...။
အဲ့ဒီလို အလှောင်ခံရတိုင်း
သူက စိတ်မဆိုးတဲ့ အပြင် ပျော်တောင်ပျော်နေပုံပဲ..။
ပြီးတော့ ကျွန်မ ကို ပြောသေးတယ်
“တွေ့လား ... ငါ့ Ranga Bou လေးက
ဘယ်လောက်တောင်လှသလဲဆိုတာ” တဲ့..။

ကျွန်မတို့ အိမ်ထောင်သက် (၇၅) နှစ်ကျော် ရှိခဲ့ပါပြီ။
မှတ်မှတ်ရရ လွန်ခဲ့တဲ့ (၂) နှစ်လောက်က
တခြားရွာမှာနေတဲ့ သားအကြီးဆုံး ဆီကို
ကျွန်မ အလည်သွားတော့
သူ့ကို သားငယ်တို့မိသားစုနဲ့ အိမ်မှာပဲ ထားခဲ့မိတယ်။
ကျွန်မ ချွေးမ ကပြောတယ်
“ ငါ့ Ranga Bou လေး ဆီက ဖုန်းလာသလား...
သူ ဘယ်တော့ပြန်လာမယ် ပြောသလဲ” နဲ့
(၁၀) မိနစ်ခြားတခါလောက် ကို မေးနေတော့တာပဲတဲ့..။
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်...
ကျွန်မတို့ အိမ်ထောင်သက် တလျောက်လုံးမှာ
ဒီလို တခါမှ ခွဲမနေခဲ့ကြဖူးဘူးလေ။

ဟင်းကိုလည်း
ကျွန်မ ချက်တာ မဟုတ်ရင်
သူမစားနိုင်ဘူး...။ မစား ချင်ဘူး...။
ထမင်းစားပွဲ ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့
အကြီးဆုံး အသားတုံးကို
ကျမ ပန်းကန်ထဲ သူအမြဲထည့်ပေးလေ့ရှိပါတယ်။

တခါတလေလေးများ
ကျွန်မ သူ့ကို စိတ်ဆိုးလို့
စကားမပြောတော့ဘူးဆိုရင်
ကျွန်မဘေးမှာ တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်ပဲ
ဒီအတိုင်း ထိုင်နေတော့တာပဲ ။
ကျွန်မ စိတ်ဆိုးပြေပြီး ပြုံးမလာ မချင်းပေါ့။

သူ့မျက်စိရှေ့ကနေ ကျွန်မ ခဏလေး ပျောက်သွားလိုက်တာနဲ့
“ ငါ့ Ranga Bou လေး ဘယ်သွားလဲ” လို့
အိမ်မှာရှိသမျှ လူအကုန်ကို မေးတော့တာပဲ။
ကျွန်မ ဘယ်ကိုမှ မသွားဖြစ်တော့တာ
သူ့ကြောင့်ပေါ့...။

ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်အတွက်
အချိန်တွေ သိပ်မကျန်တော့ပါဘူး...။
လူ့ဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးကာလတွေထဲကို
တဖြည်းဖြည်း ကျွန်မတို့ ရောက်လာခဲ့ကြပါပြီ...။
ကျွန်မ သိထားတာ တစ်ခုက သူ့ထက်အရင်
ကျွန်မ မျက်စိမှိတ်သွားလို့ မရဘူးဆိုတာကိုပဲ...။
ကျွန်မ မရှိရင် သူ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး။
“ ငါ့ Ranga Bou လေးရေ” ဆိုပြီး
သူ ကျွန်မကို လိုက်ရှာနေမှာ...။
ဘုရားသခင် သနားတော်မူသောအားဖြင့်
ငြိမ်းချမ်းရာဆီ သူ့ကို အရင်ခေါ်မှ ရလိမ့်မယ်...။
ကျွန်မက နောက်က လိုက်ရမှာပေါ့...။

Mosir Uddin Sarder (၁၀၅) နှစ် နဲ့
သူရဲ့ Ranga Bou (၈၇) နှစ်...