To kill a mocking bird ကို ပါပါ ဘာသာပြန်ထားတဲ့ နာမည်ပေးပုံကလည်း ချစ်စရာ။ တောင်ပံမဲ့ သင်းကွဲတေးဆိုငှက် တဲ့။ ဒီစာအုပ်ဖတ်နေတယ်လို့ ကျမကဆိုတော့ အဘွားက အဖုံးကိုဖတ်ပြီး ပြောတယ်၊ တေးဆိုငှက်ခမျာ အတောင်ကလည်း မဲ့ရသေး၊ သင်းကလည်းကွဲရသေး တဲ့။ ပါပါ နာမည်ပေးပုံဟာ စာအုပ်ကပေးချင်တဲ့အရာနဲ့ဘာသာပြန်သူရဲ့ ခံစားချက် တထပ်တည်းကျတယ်လို့ ကျမတော့ မြင်မိတယ်။
စာဖတ်နေရင်း ကျွန်မခံစားရတာတခုရှိသေးတယ်။ အဲဒါကို ငယ်မူပြန်တယ်ပြောမလား၊ nostalgiaဖြစ်တယ်ပြောမလား။ ငယ်ငယ်တုန်းကအချိန်တွေကို တအားအောက်မေ့တယ်။ အမြဲလိုလိုစူးစမ်းချင်နေခဲ့တာ၊ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာချင်ခဲ့တာ၊ ကစားနည်းမျိုးစုံနဲ့ ဗြောင်းဆန်အောင် ဆော့ခဲ့တာ၊ ဘာကိုမဆို သိချင်တာ၊ သိအောင်ကြိုးစားချင်တာ၊ စတဲ့အရာတွေပေါ့။ ကျမဟာ စာတရွက်ချင်းစီနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်းကြီးပြင်းလာရတယ်။ အပျိုဖော်ဝင်ရတယ်။ လူပျိုဖော်ဝင်သူအစ်ကိုနားမှာ စိတ်ကျဉ်းကျပ်ပြီး နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရတယ်။ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေထိုင်ပုံမျိုးမှာ တော်ရုံအသားမကျဖြစ်ရတယ်။ မျက်စိပိတ်နားပိတ်မဟုတ်ဘဲ နေခဲ့ရတယ်။ တေးဆိုငှက်တကောင်ကို ချေမှုန်းချင်တဲ့အတ္တတထွာကို ကြောက်ရွံ့ရတယ်။ စုံနေတာပါပဲ။
ဇာတ်လမ်းကတော့ လူမည်းတစ်ဦးကို အဓမ္မမှုနဲ့ သေဒဏ်ချဖို့ ဝိုင်းကြိုးစားကြတဲ့ဟာကို ရောက်အောင် ဖြည်းဖြည်းဆွဲခေါ်သွားတာ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလူမည်းနေရာက မဟုတ်ဘူး။ သေစေချင်သူတွေဖက်ကနေ မဟုတ်ဘူး။ ကလေးမလေးတယောက်ရဲ့ ရှု့မြင်ပုံကနေ ခေါ်သွားတာ။ အတိအကျပြောရရင် တရားခံလူမည်းဖက်ကနေ ရှေ့နေလိုက်ပေးတဲ့ သူရဲ့သမီးကလေး။ အတူတူဆော့ဖော်ဆော့ဖက်ဖြစ်ပြီး အချိန်ကာလတခုအတွင်း လူပျိုဖော်ဝင်ခဲ့တဲ့ အစ်ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေးနေရာ။ ဒါကိုကပဲ ဒီဇာတ်လမ်းကို ပိုပြီးကြွတက်စေဟန်တူရဲ့။ ဒီအရွယ်၊ ဒီလိုအုပ်ထိန်းမှု၊ ဒီလိုကြီးကောင်ဝင်မှုမျိုးကို ရခဲ့ရတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝထဲကို အတင်းဇွတ်တရွတ်ဝင်လာတဲ့အမှုဇာတ်လမ်း။ ဒီကလေးမလေးရဲ့ လက်တွေ့ကမ္ဘာထဲထိ ရိုက်ခတ်တဲ့ အပြောင်းအလဲ။ ဒါတင်မကဘူး။ လူတွေရဲ့တွေးခေါ်ပြုမူပုံတချို့။
ဒီစာအုပ်ဖတ်ပြီး လူတွေရဲ့စိတ်အကြောင်းကို သိခွင့်ရတယ်လို့တော့ ကျမ ခြုံမပြောချင်ဘူး။ ဒီလိုပြောတာနဲ့ ဒီစာအုပ်ရဲ့အနှစ်သာရက တဝက်မကပြုတ်ကျသွားမှာ။ သူပေးချင်တဲ့အရာက တခုမှမကတာပဲ။ ကျမရလိုက်တဲ့ ခံစားမှုပမာဏဟာ သူပေးသလောက် ဖြစ်ပါ့မလားမပြောတတ်ပေမဲ့ ကျမလည်း ကျမနည်းကျမဟန်၊ ကျမခံစားမှုအတိုင်းအထွာကလေးနဲ့မကအောင် ရလိုက်တယ်တော့ ထင်မိတယ်။
အဲဒါတွေအပြင် နောက်တခုတွေးမိတာက “လူတွေက ဒါကြောင့်ပဲစာဖတ်ကြတာ၊ ဒါ့ကြောင့်ပဲ စာဖတ်ကြရတာ” ဆိုတာပါပဲ။
