"ကျွန်တော်တို့နှင့် နှစ်ထပ်ကော်ဘောလုံး"
ကျောင်းရောက်ပြီ ဆိုတာနဲ့ လွယ်အိတ်ကို သစ်ပင်အောက် တစ်နေရာမှာထားခဲ့ပြီး —
နှစ်ထပ်ကော်ဘောလုံးလေးကိုရှာ၊
တွေ့ကရာလူနဲ့ ကျောင်းကွင်းမှာ အပွဲပွဲနွဲခဲ့ဖူးတယ်။
ကျွန်တော်တို့လို လူငယ်တွေအတွက် —
နှစ်ထပ် ထပ်ထားတဲ့ ကော်ဘောလုံးဆိုတာ —
အခုတော့ မေ့မရတဲ့ တစ်သက်တာအမှတ်တရ
ဖြစ်ခဲ့ရပြီ။
ဟိုဘက် ရပ်ကွက်နဲ့ ဒီဘက်ရပ်ကွက် တစ်လုံး ၅၀၀ ကြေး ကန်ပြီဟေ့ ဆိုရင်တော့ —
ငွေပမာဏထက် ဂုဏ်သိက္ခာပိုင်းက ပိုအရေးကြီးပါတယ်။
ဒါဟာ ဘယ်လူကြီးမှ အသိအမှတ် မပြုပေးထားတဲ့ ပြိုင်ပွဲကောင်းတွေပါ။
နိုင်ပြီဆိုရင် အိပ်မရနိုင်လောက်အောင် တွေးတွေးပြီး ပီတိတွေနဲ့ ကျေနပ်ကြပေမယ့်၊
ရှုံးပြီဆိုရင်တော့ မကြေပွဲအတွက် တွေးတောရင်း အိမ်အပြန်လမ်းဟာ အံတကြိတ်ကြိတ် ဖြစ်ရပြီပေါ့။
အခုတော့ ပြိုင်ဘက်ကောင်းတွေနဲ့ တွဲဖက်ကောင်းတွေ အားလုံး အလုပ်အကိုင်ကိုယ်စီ မိသားစုကိုယ်စီ ဖြစ်နေကြပြီလေ။
လမ်းတွေ့ရင်တောင် နှုတ်ဆက်ဖို့ မအားတော့တဲ့ အခြေအနေမှာ ကော်ဘောလုံးလေးတွေ မြင်တိုင်း ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခု ဝင်လာတက်တယ်။
" ဪ ……...,
အရင်လိုလည်း မလွတ်လပ်တော့ဘူး၊
အရင်လိုလည်း မဆုံဖြစ်တော့ဘူး ''
#စာရယ်ကဗျာရယ်
