အရင်ကတော့ ကိုယ့်ဘက်က ဖုန်းဆက် စရတယ်။စာပို့ရတယ်။
လွမ်းကြောင်း ပြောရတယ်။
ရူးရူးမူးမူး အချစ်ကဗျာတွေ ရေးပေးဖူးတယ်။တစ်နေ့တာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ ပြောပြတယ်။
Anniversary နေ့မှာ နှစ်ယောက်သားနာမည်ရေးပြီး အလှူငွေ ထည့်ဖူးတယ်။ဘာပဲလုပ်လုပ် ကိုယ်ကချည်း ဦးဆောင် လုပ်ပါတယ်။
နားလည်မှုပေးရတယ်။သည်းခံရတယ်။သိပ်ချစ်လို့ နားလည်မှုပေးတာကို တစ်ဖက်က ဒါကို သာမန်ပဲ
ထင်လာတယ်။ဆက်ဆံရေးတစ်ခုမှာ တစ်ဦးကပဲ အလျှော့ပေး နားလည်ပေးနေရရင် အချိန်
ကြာလာတာနဲ့အမျှ ပြဿနာဖြစ်လာတယ်။ညှိမရတဲ့အဆုံး ပြတ်စဲဖို့
ရွေးချယ်လိုက်တယ်။
ကောင်းမွန်စွာ နေရင်း အချိန်နည်းနည်း ကြာတဲ့အခါ လူတစ်ယောက်ကို
တွေ့ခဲ့ရတယ်။ပြောရရင် bad trauma တွေ ပြီးဆုံးတဲ့နောက်မှာ
ကိုယ်ဟာ အချစ်စစ်ကို တွေ့ခဲ့ရတယ်။
ကိုယ့်ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ ပြောစရာမလိုဘူး။အလုပ်ပြီးရင် ကိုယ့်ကို
လာရှာတတ်တယ်။ကိုယ်ဘာကြိုက်လဲ၊ဘာမကြိုက်လဲဆိုတာ သိပြီး
surprise သေးသေးလေးတွေ မကြာဆိုသလို ပေးတတ်သေးတယ်။
အထိမ်းအမှတ်နေ့မှာ ကိုယ့်နာမည်ပါ ထည့်ပြီး အလှူလုပ်ပေးတယ်။
ကိုယ့်ကို ရည်ညွှန်းပြီး ရေးတဲ့
အချစ်ကဗျာတွေလည်း မကြာမကြာ ဖတ်ရပြန်တယ်။
ကိုယ့်ကိုပဲ ကြည့်နေတဲ့လူမျိုး။
ငါ့ကို ချစ်သေးရဲ့လားဆိုတဲ့
သံသယစိတ် ဝင်စရာမလိုအောင်
လုံခြုံမှု ပေးတယ်။
ပေးချင်တဲ့ Message လေးက
တစ်ခါတလေ တို့တွေ ဘဝမှာ လွဲချော်သွားတဲ့ အရာအားလုံးက
ပိုကောင်းမွန်တဲ့အရာတွေနဲ့ ကြုံရဖို့ပါ။လွဲချော်သွားတိုင်း မကောင်းတာ
မဟုတ်ပါဘူး။
Ending means beginning a good thing.
#နူးနူးအောင်
